Sint-Dionysius
Herbestemming tot urnen- en bezinningskerk

De kerk van Sint-Dionysius ligt op een hoog pla­teau en is omringd door een kerk­hof. Vanaf het inkom­por­taal kijkt men uit over het glooi­en­de land­schap van de Zwalm. 

De gemeen­te heeft beslist om de kerk in te rich­ten als urnen- en bezin­nings­kerk, een mooie her­be­stem­ming gezien de reeds aan­we­zi­ge graf­ste­nen en gedenk­pla­ten in het inte­ri­eur en het kerk­hof. Er wordt geko­zen voor mini­ma­le ingre­pen in het bescherm­de inte­ri­eur van de kerk, die ook terug naar de oor­spron­ke­lij­ke toe­stand gebracht kun­nen worden. 

De zij­beu­ken van de kerk wor­den inge­richt. Elk tra­vee is sterk gepro­non­ceerd door de bekro­ning met kruis­rib­ge­wel­ven. Dit is ook zicht­baar aan de bui­ten­zij­de. Elk tra­vee heeft een eigen dak met een nok­lijn dwars op het schip. In de zij­beu­ken wor­den open urnen­kas­ten geplaatst op wel­be­paal­de plaat­sen, in lijn met de kolommen.Zo ont­staan een aan­tal ​‘cou­lis­sen’. Door de intro­duc­tie van zit­ele­men­ten kan men in deze ​‘cou­lis­sen’ ook gaan zit­ten, rust nemen, mij­me­ren, her­in­ne­rin­gen ophalen.

Het bestaan­de his­to­ri­sche meu­bi­lair zoals de koor­ban­ken wor­den inge­zet als zit- en rust­plaats. In de hou­ten kas­ten wor­den beglaas­de urnen­kis­ten geplaatst, wat een bij­zon­der licht­spel ople­vert in com­bi­na­tie met de gekleur­de brandglasramen.

Centraal is er leeg­te. Bij afscheids­mo­men­ten kan deze leeg­te wor­den ingenomen. 

De ver­mink­te doop­ka­pel wordt in haar oor­spron­ke­lij­ke toe­stand her­steld, wat vraagt om een upda­te van de ver­war­mings­in­stal­la­tie. De stook­olie­ke­tel met lucht­ver­war­ming wordt ver­van­gen door een ener­gie­zui­ni­ge lucht­ver­war­ming aan­ge­stuurd door een warm­te­pomp. In de toe­komst zul­len ook zon­ne­pa­ne­len op de dak­vlak­ken van de kerk zor­gen voor de opwe­king van elektriciteit. 

De kerk wordt een bij­zon­de­re over­dek­te begraaf­plaats waar urnen kun­nen opge­baard wor­den in nobe­le hou­ten meu­bels, met een ster­ke iden­ti­teit en een belang­rij­ke link met het kerk­hof en het landschap. 

Voor het meu­bel­ont­werp von­den we inspi­ra­tie in het werk van kun­ste­naar, archi­tect en weten­schap­per Francesco Fransera (Frans De Medts).